Stwardnienie rozsiane (MS) wywraca życie do góry nogami. Stopniowo i na zawsze odbiera sprawność ruchową. Walka toczy się o to, by opóźnić rozwój choroby.

Stwardnienie rozsiane jest chorobą centralnego układu nerwowego. Nie jest to, jak niektórzy sądzą, choroba zakaźna. Chociaż wciąż jest nieuleczalna, nie zagraża życiu chorego – większość pacjentów dożywa ok. 70-80 lat.

Dla MS charakterystyczne są okresy nasilania się objawów chorobowych i ich częściowego ustępowania. Stopniowo choroba powoduje coraz większe inwalidztwo, a wraz pogorszeniem stanu zdrowia samodzielne życie chorego staje się coraz trudniejsze, aż w końcu niemożliwe. Wymaga on nie tylko stałej opieki medycznej, ale też pomocy psychologicznej.

Stwardnienie rozsiane jest chorobą dość pospolitą – zdarza się z częstotliwością 30-100 zachorowań na 100 tys. osób.

Jakie objawy pojawiają się w późniejszym stadium MS?

Późniejsze stadium choroby objawia się poprzez:

• wzmożone napięcie mięśni (szczególnie rąk i nóg), którym towarzyszą przykurcze bardzo utrudniające ruch, a zwłaszcza chodzenie

• zaburzenia czynności pęcherza moczowego, zaparcia

• zaburzenia połykania

• wygórowane odruchy głębokie – niekontrolowany przebieg ruchów

• drżenie

• zaburzenia widzenia: nieostre, podwójne, mroczki

• zawroty głowy, oczopląs oraz zaburzenia równowagi

• bóle mające charakter przewlekły lub ostry, występujące napadowo

• zaburzenia w sferze mentalnej i emocjonalnej – chorzy zachowują się nieadekwatnie do sytuacji, w jakiej się znajdują.
  
  

Przeczytaj również:

Ile trwa ostatni etap choroby alzheimera?

Jak szybko postępuje choroba Parkinsona?

Otępienie w chorobie alzheimera - jak rozpoznać?

Jak zajmować się chorym?

Leczenie, pielęgnacja i ciągła rehabilitacja mają za zadanie jak najdłużej utrzymać sprawność ruchową seniora. Obowiązki opiekunki sprowadzają się nie tylko do przeciwdziałania postępowi choroby, ale także zapobiegania depresji i załamaniu psychicznemu chorego.

Zadania opiekunki:

• utrzymywanie pełnego zakresu ruchu poprzez zapobieganie przykurczom mięśni i odleżynom

• odpowiednia lekkostrawna dieta

• unikanie wszelkich infekcji

• unikanie upałów i przegrzewania ciała

• przeciwdziałanie zmęczeniu fizycznemu i wyczerpaniu psychicznemu

• pomoc w jedzeniu

• pomoc w codziennej higienie

• możliwa pomoc w ćwiczeniach ruchowych – codzienne wykonywanie ruchów biernych w stawach, stosowaniu np. podstawek pod stopy, umożliwiających ich opadanie i ewentualne wykorzystywanie sprzętu inwalidzkiego.

Oprac. MZ